Sözümü geç de olsa tutarak Medine zamanımı da anlatayım.Mekke'den ayrılmak her ne kadar zor gelse de zaman gelince valizleri otobüslere yükledik ve hicret başladı.Yalnız bizim ki de ne hicret olur ya!! Klimalı otobüslerle yarı uyuyarak,yarı ayakta bir hicret.



Peygamber Efendimizin Hz.Ebu Bekir ile yapmış olduğu hicretin binde biri değil.O yollarda uyanık olduğun esnada anlıyorsun bu din buralara kolay bir şekilde gelmemiş.Bizim başımızda namaz kılıyoruz,Allah ismi şerifini söylüyoruz diye eziyet edenimiz yok.Müslümanız diye doğduğumuz yerden sürgün edenimiz de yok.Halimize ne kadar şükretsek az.Şu zamanda hepiniz haberlerde veya da sosyal medyada duymuşsunuzdur.Çin'de yaşayan gözleri dönmüş zalimler sırf sahurda ışıkları yandı,namaz kıldı ve de oruç tuttu diye binlerce kişiye zulm edip bir çoğunu şehit etmekte.Hem halimize şükredeceğiz hem de Doğu Türkistan'daki kardeşlerimize dualarımızı göndereceğiz.
Rabbim yar ve yardımcıları olsun.



Konu nereye gitti.Neyse ne diyordum.Heh...
6,7 saatlik otobüs yolculuğu neticesinde otellerimize vardık.Beni oradaki ibadetlerden çok şu araba yolculuğu daha çok yordu.Uzun otobüs yolculuklarına alışık değilim herhalde o yüzden.

Medine'de Ravza-i Mutahhara'nın etrafı otellerle kaplı,otellerin arasından Yeşil Kubbe gözüküyor.İlk kez gördüğünde rüyadaymış gibi hissediyorsun.Hep anlatılan Resulümüzün Mescidi,mübarek kabrinin bulunduğu yer gözlerinin önünde.Otobüsle geçtiğimiz için ben bu duyguyu saniyelerin içinde yaşadım.

Otelimize varıp yerleşme gibi ıvır zıvırları halledip namaza gittik.

Otelimiz Mescidi Nebevi'ye 5,10 dk.lık bir mesafedeydi.Her ara sokak da dükkanlar vardı.Eyüp Sultana gideniniz varsa ben oradaki çarşıya benzettim.İstanbul artık bana göre Küçük Medine.


Elbette oralar anlatmakla bitmez gidip görmek lazım.Yine de bahsedeceğim daha çok şey olduğundan yazımı 2 kısma ayırıyorum ve1.kısmınıda burada sonlandırıyorum.

Hayırlı Ramazanlar.